Kampverslag tweede kamp 2011
Dit jaar was ook het tweede kampje georganiseerd samen met de voedselbank. We hadden een kleine groep kinderen mee, maar dat maakte het geen minder leuk kamp.
Hoewel sommige van de kinderen eigenlijk al te oud waren voor de verhaallijn van dit kamp speelden ze toch goed mee toen de gekke professor verscheen om hulp te vragen bij het repareren van zijn tijdmachine. Het kennismakingsspel ging vlot en de kinderen gingen er zelfs zo in op dat ze er probeerden achter te komen welke van de leiding een relatie met elkaar hadden.
Het inruimen van de tenten ging vervolgens een heel stuk minder snel, er moest flink gegiebeld worden en natuurlijk was het een grote klus om te bepalen wie er naast wie mocht liggen. Maar nadat alle meiden aan de enge beestjes in de tent gewend waren konden we weer door met het programma.
De volgende dagen verscheen de gekke professor te pas en te onpas met steeds weer figuren uit een ander tijdperk. De kinderen moesten vervolgens met behulp van spelletjes en puzzels de professor helpen bij zijn zoektocht naar de missende stukjes tijdmachine.
Hoewel de kinderen soms met tegenzin aan de volgende wandeltocht begonnen, "We hoeven toch niet weer te lopen?!", waren ze uiteindelijk toch altijd weer heel enthousiast op het moment dat het spel begon. Zelfs de kleinere kinderen negeerden even hun vermoeide voeten toen ze de heks tegenkwamen en moesten verslaan om de prinses te redden.
Helaas sloeg tegen het einde van het kampje de heimwee toch toe. Gelukkig wist Bart een mooi verhaal voor het slapengaan uit zijn mouw te schudden om er zo voor te zorgen dat alle zorgen snel werden vergeten en ze toch konden slapen.
Toen we de volgende dag ook nog een bonte avond hadden was al het leed van de vorige dag helemaal vergeten: na eerst een feestmaal van zelfgebakken pizza's was het daarna tijd voor vele acts. Zowel de leiding als de kinderen vermaakten zich zeer met de voorbereide stukjes. Vooral toen twee van de kinderen alle leiding en andere kinderen omstebeurt, heel treffend, gingen imiteren werd het een leuk spelletje om als eerste te raden wie ze nadeden.
Toen de volgende dag de professor het laatste stukje van de tijdmachine kreeg van de kinderen en het moment van afscheid nemen langzaam weer aanbrak vonden ze dat toch wel weer jammer.
Door Jelmer Niesten